به گزارش پایگاه خبری پارسیان، آنچه حمید درخشان برای تیمش تجویز کرده بود برهان خلف قانون نانوشته‌ای است که حکم می کند “اگر حمله کردی و گل نزدی، منتظر دریافتش باش”.

سرمربی قرمزها تیمش را به گونه ای در فولادشهر آرایش کرده بود که اگر سپاهان سه نود دقیقه متوالی هم حمله می کرد حتی یک بار هم توپ روی دروازه اش نمی آمد،گل خوردن دیگر جای خود.

پرسپولیس به دنبال یک امتیاز بود اما بدترین روش ممکن را برای رسیدن به این حداقل انتخاب کرد. درخشان می‌دید که تنها به واسطه اقبال بلند تیمش و بی دقتی حمله وران حریف گل نمی خورد اما آن را به پای ثبات مدافعان تیمش گذاشت و تصور کرد این صلابت اصولا دروغین پایدار می ماند.

حق سپاهان برد بود، زردها باید خیلی زودتر از دقیقه ۵+٩٠ به گل می رسیدند اما در وهله نخست شانس همراه‌شان نبود و بدشانسی مضاعف اینکه نیلسون در فرم ایده آلش قرار داشت.

حق سپاهان برد بود اما سزای هواداران پرسپولیس تحمل آن همه فشار و استرس و سرانجام فرو ریختن مقاومت متزلزل تیم شان در ثانیه های پایانی نبود. با توجه به محتوای بازی پرسپولیس باید می‌باخت اما نه به این شکل که درخشان آن را دردناک کرد.

نکته اصلی اینجا بود؛ سرمربی پرسپولیس بازی را با یک هافبک دفاعی شروع کرد اما وقتی داور سوت پایان را زد قرمزها ٣ هافبک دفاعی وسط زمین داشتند. پرسپولیس باخت نه به واسطه بدشانسی. آنها در دقیقه نود و پنج گل نخوردند بلکه زمانی بازی را واگذار کردند که ترس وارد محاسبات درخشان شد.

تعویض های متوالی تدافعی موجب شده بود هادی عقیلی و شجاع خلیل زاده مشتری دائم باکس هجده قدم قرمزها باشند. فرکی بدون دغدغه مدافعان تیمش را جلو کشید چون ایمان داشت مهاجمان حریف سرعت و توان خلق ضد حمله برق آسا را ندارند.

اما ریشه این مشکل کجا بود؟ آدرس دقیقش جایی است که کاپیتان قرمزها بازی می‌کرد. محمد نوری به عنوان بازیساز اصلی با توجه به کندی آزار دهنده اش در سرعت دادن به بازی و ضعفش در تعویض فاز تدافعی به هجومی عملا بازی را یک طرفه کرده بود و مهمتر از این نقیصه، حضور طارمی در نوک پیکان هجومی قرمزها بود که بدون استثنا در همه کورس ها بازنده شد.

طارمی نه استیل مهاجم فوتبال ضد حمله محورانه را دارد و نه اصولا دارای سرعت و هوش این نوع از فوتبال است. عباس زاده هم ایضا. اما درخشان این ضعف بزرگ را دید و عوض اصلاح آن بدترین تصمیم ممکن را گرفت. او عوض استفاده از عالیشاه در پست مهاجم نوک به جای طارمی، این مهره دونده را تعویض کرد تا با این تعویض اشتباه مجوز نفوذ عقیلی و خلیل زاده را امضا کند.

پرسپولیس در دقیقه ۵+٩٠ گل خورد اما بازی را وقتی باخت که عملا در دفاع محتاج چاشنی شانس بود و در حمله عاجز از هرگونه تحرکی. اگر ضربه مهدی شریفی در ثانیه های پایانی عوض تور دروازه راهی خارج می شد و بازی با تساوی به پایان می‌رسید درخشان از تعویض های کلیدی‌اش حرف می زد و تمام قد از تفکر صرفا تدافعی اش دفاع می کرد اما اینگونه نشد تا او یکی از تلخ ترین شکست های چند سال اخیر را به هواداران تیمش تحمیل کند.

اتوبوس پرسپولیس از همان ابتدای بازی نشان داد تحمل حملات پردامنه حریف را ندارد و دست کم بهترین روش این بود که درخشان قمار کند و بیشتر به فکر استفاده از ضد حملات باشد تا اضافه کردن هافبک دفاعی و دفاع محض. در آن صورت و در بدترین حالت پرسپولیس باز هم می باخت اما با سر و شکلی موجه تر و دست کم آبرومندانه.

درخشان به این دفاع دل خوش کرده بود اما صحنه گل را مرور کنید؛ عباس زاده در میانه میدان هر کاری کرد نتوانست توپ را از حاج صفی بگیرد، هافبک زردها ده – پانزده متر نفوذ کرد و بدون مزاحمت آن سه هافبک دفاعی قرمزپوش سانترش را کشید، میثم حسینی مثل همیشه در زدن ضربه سر عاجز بود و خلعتبری با آن قامت کوچکتر موفق. محسن بنگر تعلل کرد و ضربه اول را نزد تا شریفی سرانجام صاحب توپی شود که پرسپولیسی ها هرکاری کردند نتوانستد در بیست ثانیه قبل آن را لمس کنند. مجازات سنگینی بود برای مربی ای که بیش از اندازه به این نوع از فوتبال تک بعدی مومن بود.