هر روز مظلوم تر از دیروز/ روز خبرنگار از تقویم مسئولین پارسیان محو شد

۱۷ مرداد روز خبرنگار در حالی گذشت که مسئولین شهرستان پارسیان در بی تفاوتی محض، این روز را پشت سر گذاشتند.

به گزارش پایگاه خبری پارسیان خبر؛ خیلی با خود کلنجار رفتم که حرفی نزنم، گفتم بی خیال، تو به خاطر مردم و دلت کار می کنی، این چیزها که مهم نیست مهم این است که به درد بخوری و بتونی دردی را از مردم دوا کنی اما واقعیت این است که نتوانستم تحمل کنم وقتی دلت می شکنه دوست داری با کسی درد و دل کنی، یکی حرفت را بشنود، ۱۷ مرداد امسال چشم ما خبرنگارها به گوشی تلفن خشک شد اما به جز فرمانده سپاه پارسیان از هیچ مقام مسئول دیگری برای یک تبریک خشک و خالی خبری نشد، شاید ارسال یک پیامک تبریک بیشتر از چند دقیقه زمان لازم نداشته باشد اما پیامکی هم نیامد، درست است که اصحاب رسانه هر کاری که می کنند وظیفه شان است و توقعی برای شنیدن پیام تبریک روز خبرنگار نباید داشته باشند اما باور کنید بعضی وقت ها دل ما هم می گیرد.

بدون شک در اینکه خبرنگاران خود علاقه مند به کار و شغلشان هستند هیچ شکی نیست و هرگز هیچکدام منتظر تبریک هیچ مسئولی نبوده و نیستند اما اینکه مسئولین نسبت به چنین روزی بی تفاوت باشند نمی تواند در شان و منزلت آنان باشد .

خبرنگارهایی که مدیران تنها آنها را تا زمانی که گزارش عملکردهایشان و تصاویرشان را روی سایت های خبری بارگذاری نکرده اند دوست می دارند و پس از آن انگار سال تحویل شده باشد و ماهی قرمز دیگر کاربردی نداشته باشد به دنبال رهاسازی و به شکلی نجات یافتن از دست خبرنگار هستند.

گله ای از مردم نداریم، تبریک هایشان حکایت از رضایت آنها از عملکرد خبرنگاران دارد و نیک می دانند که چگونه خبرنگاران پیگیری مسائل آنها بوده و خود را سپر آنان می کنند اما روی سخن ما با مسئولینی است که به جز روز خبرنگار در مابقی ایام سال در به در برای گزارش عملکرد خود دنبال خبرنگاران می گردند، اما در ایامی که بایستی یادی از خبرنگار کنند معمولا گوشی های خود را خاموش و در بی خبری از ایام گرامیداشت خبرنگاری به سر می برند.

راستی اگر خبرنگار نبود چه کسی از فروچاله های غرب شهر پارسیان حرفی به میان می آورد؟ اگر خبرنگار نبود چه کسی از وضعیت الحاق و حرکت شبانه شهرستان همجوار در به یغمای بردن روستاهای غرب شهرستان حرفی می زد؟ اگر خبرنگار نبود چه کسی از وضعیت راکد آب شیرین کن روستای زیارت خبر دار می شد؟ و…

آنچه گفته شد حکایت گله مندی از مسئولان در خصوص شخص حقیقی یا خبرنگار خاصی نیست بلکه دفاع از جایگاه حقوقی خبرنگارانی است که در مناطق محرومی همچون پارسیان رسالت مضاعفی را بر دوش می کشند، آنانی که از داشتن حداقل تجهیزات خبرنگاری محرومند و زندگی شخصی خود را وقف رسالت خبرنگاری کرده اند.